The Yearlings

Wat voor soort plaat kun je nu nog uitbrengen? Welke muziek heeft nu betekenis? We zijn door de coronaperiode gestruikeld, om daarna een oorlog in Europa te zien ontbranden, en een genocide in het Midden-Oosten. Vogelgriep heeft inmiddels Antarctica bereikt, waar meren ontstaan op de meest onmogelijke plaatsen. Wéér een strijd met Trump is meer dan we aankunnen, en ik besloot dat dit op een of andere manier het juiste moment was om een kind op deze gedoemde planeet te zetten… 

…en ondertussen zitten we in die countryband. Of wat het dan ook is. 

Ons laatste – en we kunnen zonder overdrijven zeggen: positief ontvangen – album Skywriting stond vol met aanstekelijke Americana-liedjes. De melancholie klonk altijd mee, maar grimmig werd het niet. Meer “we worden ouder” dan “we gaan allemaal dood”. Vanaf de eerste voorbereidingen voor de opvolger was duidelijk dat we niet konden doen alsof er niets was veranderd. We hadden geen Skywriting II in ons. En als dat al zo geweest was, dan had het weinig zin om daarnaar te streven. Zo’n plaat zou veel te kwetsbaar zijn onder de “blistering clouds”. 

Wat voor soort plaat kun je nu nog uitbrengen? Het antwoord bleek simpel: de plaat die je uiteindelijk hebt gemaakt. In plaats van te proberen “de wereld van nu” in tekst en muziek te vangen, deden we wat we altijd gedaan hebben: liedjes schrijven. En vanaf de eerste opnamedag tot aan de laatste mixdag heeft “de wereld van nu” die liedjes als vanzelf ingekleurd. 

Met bredere penseelstreken dan we voorzien hadden. Minder zachtaardig, soms dreigender, met grotere contrasten. Gebruikmakend van een palet waar minder groen- en pasteltinten op zaten. Sommige liedjes zijn killer dan we ooit eerder hebben opgenomen. Soms vechten gitaarsolo’s op hetzelfde moment om aandacht. Soms zijn liedjes langer, omdat het punt dat ze willen maken minder duidelijk is, maar minstens zo belangrijk. 

Wat hetzelfde is gebleven, is de zoektocht naar schoonheid, betekenis en tijdloosheid, vooral omdat dat alles nu moeilijker te vinden is. Als Skywriting onze definitieve Americana-plaat was, dan is After All The Party Years wellicht ons eerste indie-album. Skywriting was ons idee van een feestplaat. Maar de feestjaren zijn voorbij. Dit is niet onze coronaplaat, of klimaatplaat, of “nieuwe vader”-plaat, of anti-Trumpplaat. Deze plaat beoogt niets van dat alles te zijn. En tegelijkertijd wilden we nergens aan ontsnappen. 

— 

After All the Party Years is vooral een plaat waarmee we verder kunnen, met onze rug recht en minder naïef. Het is een plaat die ons en we zeggen het zonder spot – hoop geeft. Hij voelt goed, hij voelt als ons, en tegelijkertijd verrast hij ons. Nu is-ie voor de luisteraar. Stel dat er iets in zit wat je herkent, begrijpt of waar je sympathie voor hebt, iets dat resoneert met hoe jij je op dit moment voelt. Dat zou toch mooi zijn. 

Hou je haaks, 

Olaf, ook namens onze countryband (of wat het dan ook is)